Het vroegste werk dat Dolf Breetvelt in Nederlands-Indië maakte (midden jaren twintig), was realistisch of impressionistisch van aard. Indische straattaferelen en mensen werden in diverse technieken weergegeven. Portretten werden zodanig uitgewerkt in olieverf of krijt, dat de volle nadruk viel op de karakteristieke inlandse trekken. In vlotgeschilderde aquarellen werden stadsgezichten in Batavia en Soerabaja vastgelegd. Breetvelt verzamelde inlandse kunstnijverheid en beeldde  maskers en houtsnijwerk in houtsneden af . Zelf sneed hij ook een masker, in een modern-Europese stijl. Breetvelts werk kreeg in de jaren dertig steeds meer een surrealistische inslag. In de landschappen en de dieren daarin is Indonesië te herkennen, maar het doel is niet enkel om af te beelden maar vooral om een vervreemdende sfeer op te roepen. Een dramatische lichtval versterkt het effect. Op zijn reis terug naar Nederland (1937-1938) legde hij indrukken van het exotische Japan, Indochina en Egypte in aquarellen vast: van de tempels in Angkor Wat en de moskeeën in Caïro tot de toneelspelers uit het Nô-theater.